SEVEBİLMEK

Sevgi, mutlu olabilmemizin en büyük ögelerinden biridir. Dokunduğu yeri canlandıran, güzelleştiren, hayat veren bir iksirdir.

Her çağda, her yaşta, her ortamda ve her çeşidiyle önemi asla tartışılamayacak bir duygu yoğunluğudur.

Bir başka bakış açısıyla sevgi bir sanattır. Başta kendimizi, sonra tüm canlıları sevebilme sanatıdır.

Sevgiyi hissetmek, yüreklerde büyütmek, ona değer vermek, emek vermek, beslemek gerekir.

Sevmeyi başarmak; ruhen rahatlatır, daha iyi bir insan olmamıza yardımcı olur,önümüze çıkan zorlukları kolay aşabilmemizi sağlar.

Peki, sevgi bu kadar çok şeyi sağlıyor da niye hala sevgisiz insanlar, sevgisiz ilişkiler var? Bu yanlıştan ne zaman dönülecek? Sevginin güzelliklerini yaşayabilecekken, neden sevgisizliğin sonuçlarına katlanılıyor?

Sevmeyi başarabilmiş bir kalp, bunu içinde tutuyor, söylemiyor ve paylaşmıyorsa; sevgisizlik kadar kötü sonuçları olmaz ama, yine de eksik tarafı kalır. Ne kadar büyük yeteneklere, özelliklere sahip olursak olalım sevgimizi göstermiyor veya söylemiyorsak kim bilebilir ki?

Öyleyse sevgi iletişiminin temel taşlarından biri de onu söyleyebilmek, hissettirebilmektir."Nasıl olsa bilir" diyerek, karşımızdakilere müneccim sıfatını vermemeliyiz.

Seni seviyorum demek ayıp değildir. Tam tersine söyleyene ve duyana bir enerji dokunuşu etkisi yapar. Mutluluk hapı almış da bütün ağrılarımızı bir anda geçirmiş gibi etkileyicidir.

Gerçekten çok ama çok önemlidir. Sevgiliye, eşe, anneye, babaya, çocuğa, arkadaşa, hayvanlara, çiçeklere, sevdiğimiz her şeye, gerçekten gönülden seviyorsak bunu daima söylemeliyiz.

Ne kendimizi, ne onları bu sihirli cümleden mahrum etmemeliyiz. Tüm zor taraflarına rağmen hayat çok güzel. Onu güzel kılan en önemli unsur da sevgi.

Sevgiyi hissedebiliyorsak ne mutlu bize. Söyleyebiliyor ve duyabiliyorsak ne büyük ayrıcalık....